We leven in vloeibare tijden, schreef socioloog Zygmunt Bauman al aan het begin van deze eeuw in zijn moderne klassieker Liquid Modernity. De tijd dat ontwikkeling lineair was en onherroepelijk de weg plaveide richting een door iedereen onderschreven doel is voorbij. Of we nog vooruitgaan, waarheen en of dat überhaupt een goede zaak is – het is allemaal onderwerp van debat geworden. In zo’n klimaat kunnen emancipatie en progressief denken zomaar omslaan in populisme en behoudzucht, en zwaarbevochten verworvenheden blijken wisselgeld voor emoties.
Het zijn schitterende tijden voor de kunsten die zich juist voeden met ambiguïteit en veranderlijkheid. Maar ook de kunsten zelf blijven niet buiten schot van de vloeibare waardering. Wat kwaliteit is en heeft, is niet meer vanzelfsprekend. Wat ondersteund en bewaard moet blijven evenmin. Als kunst wordt gemaakt met steun uit publieke middelen dan is het niet vreemd verantwoording voor de uitgaven te vragen. De vraag is alleen hoe je het effect van kunst moet meten.
En aangezien waardering een intersubjectief fenomeen is, gaat het steeds vaker om de vraag: wie bepaalt de waarde? Wat dan op ethisch niveau kan worden herleid tot: wie bepaalt de waarden die ten grondslag liggen aan die beoordeling?
In deze publicatie belichten de auteurs deze kwestie vanuit verschillende perspectieven, met bijdragen van Rabiaâ Benlahbib, Basje Boer, Edo Dijksterhuis, Tijs Goldschmidt, Anneke Jansen, Miriam van Ommeren, Jaïr Tchong en Marianne Versteegh.